Ulubione książki trzylatka. Nie tylko naszego.

Rok temu polecaliśmy zestaw dobry dla dwulatka. W tym, ulubione książki trzylatka. Gdybym miała wróżyć przyszłość mojego pierworodnego potomka (a przecież nie będę tego robić), to chyba bym optowała za bibliotekarzem. To nie jest nawet kwestia ilości książek, które w minionym roku pojawiły się u nas w domu, ani nawet olbrzymiej chęci czytania. Raczej traktowania wolumenów z zakrawającym na chorość pietyzmem. Układaniem w stosiki, wielkością, kolorami, czy formułowaniem wypowiedzi: “w tym namiocie jest mój dom, więc wezmę garnek do gotowania zupy i moje książki oczywiście, no bo to jest normalny przecież dom”. Dlatego kiedy dziś powiedziałam, że chciałabym wybrać dziesięć książek i napisać posta, bo może komuś się przyda rada książkowa, Sania bez namysłu wybrał ulubione pozycje, upewnił się, że nie będziemy ich sprzedawać (zdarza mi się wietrzyć szafę na grupach fejsbukowych) i układał tomiska na dywanie do zdjęć. Zrezygnowałam więc z dorosłej selekcji całkowicie zostawiając Sańce wolną rękę. Oto efekt:

Poczynania dwójki z lasu i ich znajomków. Idealne do czytania na role, dialogi są krótkie i zabawne. Bohaterowie mocno nieidealni. Ale oddani przyjaźni, nawet jeśli chcą się nawzajem zjeść. Książkę szukajcie w bibliotekach i używanych.

Idealna dla dociekliwego małego smakosza. Super start do rozmów o problemach świata, różnych zachowaniach przy stole w kulturach oraz zróżnicowanej diecie świata. Ale uwaga! Informacja, iż mniej niż 10% ludzi na świecie je widelcem i nożem może trzylatek sobie przyjąć do serca i chcieć być mainstreamowy (zajadać rękami). Książkę szukajcie w bibliotekach. Nakład wyczerpany.

Błyskotliwa historia, idealna do pierwszego posiłku. Autor Kubusia Puchatka pokazał się od świetnej strony. Król okazać się może całkiem mało salonowy i spoko! Nakład również wyczerpany.

Kupowałam z lekkim strachem czy się przyjmie. Nie mogłam nie wziąć, bo idea historii zainspirowanej obrazem Strzemińskiego wydała mi się pomysłem jak z dobrego snu. Szczęśliwie Sania, który jest wielkim fanem kosmosu łyknął opowieść o promieniach słonecznych. Kolejny dowód na to, że tylko dorosły może być ograniczeniem dla wyobraźni dziecka.

Książka o chłopcu, który widzi więcej. Nie ma idealnego życia, ale spotyka dobro. Autorka jest laureatką nagrody im. Astrid Lindgren, więc trąci też dzieckiem obarczonym i nad wyraz dojrzałym. Sania słucha z wypiekami na twarzy i jest to jedna z nie wielu książek, przy których nie zasypia.

Znowu krótka, ale czasem mam wrażenie, że dniem to ulubione książki trzylatka, bo można ich przeczytać milion, a pełne metraże królują przed snem. Czapeczka ma piękną kreskę i dobry morał. Szukajcie w bibliotekach.

Trzy lata to ten moment, gdy inność jest zauważalna, najbardziej wśród zwierząt. Wyjątkowe gatunki są tu pięknie opisane i zilustrowane. Wybór bogaty i nieoczywisty.

Optowałam, by polecić razem z “Lottą”, ale Sania powiedział, że ona niegrzeczna, więc nie należy jej promować. Znowu szczęśliwe szwedzkie rodzeństwo, pięknie się razem ze sobą dziko bawiące. Jest to chyba najmniej wymagająca lektura Astrid, najprostsza, i chyba nawet Sania, który już zaliczył połowę lektur z pierwszych klas podstawówki lubi czasem się “zresetować” przy książce dla maluchów.

Nasz zdecydowany numer jeden. Uwielbiam książki dla dzieci, które czytam z przyjemnością. Przy tych “starszych” Astrid czuję się jakbym czytała zupełnie dla siebie. Przy tej lekturze mam wielką ochotę spędzić wakacje właśnie w taki sposób! I mieć czwórkę dzieci .-) Do znalezienia w bibliotekach.