Cmentarz Powązkowski – pomniki aniołów

Bardzo lubię cmentarze. Gdy pojawiam się w jakiejkolwiek mniejszej lub większej miejscowości zawsze staram się wybrać na nekropole. Są ciche, często miło zacienione, nawet jeśli ktoś jest, to zwykle w zadumie. Wiele mówią o danej społeczności. Podczas panującego właśnie upału są miejskim wybawieniem. W Warszawie cmentarze (te stare i najciekawsze) są skupione na granicy Żoliborza i Woli. Najbardziej znane są Stare Powązki. A dla mnie najpiękniejsze są anioły na Cmentarzu Powązkowskim.

Cmentarzysko zostało zorganizowane w tym miejscu w 1790r. na działce darowanej przez starostę. Kościół i katakumby w 1792r. wg projektu Dominka Merliniego, architekta królewskiego. Cmentarz powiększano 19 razy (ostatni raz w 1971r.). Obecnie jego granice obejmują 43 hektary. W czasie II wojny światowej kościół, katakumby i liczne pomniki były dwukrotnie niszczone. Teren cmentarza znajdował się w obszarze działań Armii Krajowej: składano tu broń, organizowano wykłady wojskowe, transportowano tędy żywność do getta. Kościół i katakumby zostały odbudowane do roku 1976r. Spoczywają tu żołnierze powstań narodowych, wybitni artyści, poeci, pisarze, lekarze, księża, również politycy.

Na Powązki chodzę z Sanią od kiedy się urodził. Obecnie dwuletni, bardzo dobrze się tam czuje, śmiało maszeruje po alejkach, już wie, że to nie jest miejsce do krzyków. To tu go właśnie uczę takich słów jak „szacunek”.

Jeśli chodzi o znane postacie spoczywające na Powązkach, to jest ich cała plejada. Od cichych bohaterów powstań, przez znanych artystów, po polityków. Nie umarli jednak są dla mnie na cmentarzach interesujący (wierzę, że ich dusza znajduje się gdzieś zupełnie indziej), a nagrobki. Najbardziej fascynujące i adekwatne do momentu śmierci są anioły. Jest to bardzo dobry motyw przewodni spaceru po Powązkach, szczególnie z dzieckiem. Anioły pokoju, śmierci, miłości, wiary, nadziei i milczenia to bardzo często powtarzany motyw ozdobny nagrobków na Powązkach.